David Gilly był wnukiem hugenockiego przybysza i dorastał w późnobarokowym, rezydencjonalnym mieście Schwedt, w czasach osuszania Łęgów Odrzańskich. Gilly rozpoczął życie zawodowe jako kierownik odbudowy Kostrzyna i Gorzowa. Pracował jako mierniczy i współpracownik przy zagospodarowaniu Łęgów Odrzańsko-Noteckich pod uprawy oraz obwałowaniu i regulacji nurtu Odry poprzez budowę śluz. Tą ostatnią działalnością po upływie kilku dziesięcioleci zajął się ponownie.

W oparciu o wielostronne doświadczenia w zakresie budownictwa lądowego i wodnego w 1770 r. jako dwudziestodwulatek został Budowniczym Krajowym. Pracując na tym stanowisku w Stargardzie do 1778 r. zajmował się wszystkimi przedsięwzięciami budowlanymi finansowanymi ze środków państwowych, m.in. rozbudową portów w Świnoujściu Kamieniu i Kołobrzegu, odbudową spalonych miast Dobrzany i Suchań, projektami leśniczówek, domów chłopskich. W 1778 r. został Krajowym Dyrektorem Budowlanym całego Pomorza i przeniósł się do Szczecina. Pracując tu wzniósł szereg kamienic mieszczańskich, publiczny szpital Św. Piotra. Na dawnym zamku książąt pomorskich urządził pomieszczenia urzędowe i apartament dla Elżbiety Brandenburskiej. Prowadził prace melioracyjne oraz pierwsze budowy dróg i mostów.

W 1788 r. został powołany do Berlina na urząd w Wyższym Departamencie Budownictwa. Na nowym stanowisku w latach 1792-1801 współuczestniczył i decydował o renowacji Kanału Bydgoskiego oraz był odpowiedzialny za przebudowę i rozbudowę portów w Gdańsku i Elblągu. Pod wpływem idei rewolucji francuskiej założył w 1793 r. prywatną szkołę budowlaną, poprzedniczkę powołanej w 1799 r., berlińskiej Akademii Budownictwa.

Wybrane prace artysty: